Dalmatyka – szata liturgiczna diakona w obrządku rzymskim. Wkłada się ją na albę i skośną stułę. Pierwotnie dalmatyka była strojem świeckim. Za jej ojczyznę uchodzi Dalmacja, stąd jej nazwa.  Od IV w. nosił ją papież i diakoni rzymscy. Strojem liturgicznym diakona dalmatyka stała się w IX wieku.

Była to szata długa i szeroka o krótkich i szerokich rękawach. Z czasem uległa skróceniu, a dla łatwiejszego jej nakładania przecięto ją z obydwu boków, łącznie z rękawami. W starożytności była koloru białego z czerwonymi, pionowymi pasami, biegnącymi od ramion do dołu, tak z przodu, jak i z tyłu. Od XVIII w. jej kolor zaczęto dostosowywać do koloru ornatu, związanego z kolorem okresu liturgicznego.

Jest znakiem urzędu, zaszczytu diakona usługującego Chrystusowi Eucharystycznemu. Modlitwa kościelna przedstawia ją jako szatę radości i symbol nadprzyrodzonej sprawiedliwości.

W formie nadzwyczajnej rytu rzymskiego, dalmatyka przysługuje diakonowi. Zakłada ją także kapłan  posługujący do Mszy świętej  jako minister superior – pełni wtedy bowiem rolę diakona.  Dalmatykę nosi także biskup, który wkłada ją pod ornat (może ona być albo w kolorze ornatu albo biała). Obowiązkowo zakłada ją biskup elekt na mszę, w czasie której przyjmuje sakrę biskupią, a zaleca się jej zastosowanie także biskupowi wyświęcającemu elekta.